حبسيان گوش کنيد: درب اين غمکده يک بار دگر باز شود. هان! فرج نزديک است؛ ليک بايد که دستي جنباند؛ ليک بايد که تقلايي کرد. اين کرشمه که باران دارد نه از سر ناز است که بهانه است براي پرواز. برخيز و دمي ياد کن از خاطره ديروزي: آن زماني که رها بر لب آب، مي پريدي خوش خوشان از لب جوي. نه هواي مينا نه تکاپوي نسيم نه فراق باران که بهانه گردد، هيچکدام پاکي ات را هدف تير نمي کرد. پس چه شد آنهمه شور و نشاط کودکي؟ غرق در رحمت باران بودم و هيچ نمي دانستم.