امروز در غروب غربت دلتنگی های دلم

با تو سخن می گویم ای عشق آسمانی ام 

و می دانم که تو 

چون همیشه مهربان و عاشق 

در انتظار دلی هستی که لحظه ا

به یادت اشک 

نگاه عاشقانه ات به روزهای ساکت زندگیم 

رنگ طراوت و حرکت بودن می بخشد 

و من در التهاب این سکون و حرکت 

در تحیـّر بی کسی و تنهایی به دنبال شنیدن کلام تو

مسیری عاشقانه می پیمایم 

تا در انتهای آن به آرامشی دلخواه رسم

تو رویای عاشقانه ام شدی تا در شب های مهتاب 

یادآوری یادت ...

عشق مرده ی قلبم را روحی الهی ببخشد

بهار عشق من ! 

امروز در نیازی روحانی ... به تو روی آوردم

          شب هنگام که

                                                       از کوچه مهتابگون شب

                                               همگام با قدمهای آرامت گام برمیدارم

                                          در آسمان چشمهایت به جستجو مینشینم

                                                  و تو خوب می دانی که چه ظالمانه

.                

                                     و من دوباره و دوباره در برابر این همه غرور

                                               سر فرود می آورم و تو درکمال

                                   وضوح آنچه را که در درونم میشکند میبینی

                            وبعد آرام با لبخندی بر لب دستان لرزان مرا رها میکنی

                                        و در روشنایی مهتاب ناپدید می شوی

شبی از شبها تو مرا گفتی شب باش !

من که شب بودم و شب هستم و شب خواهم بود به امیدی که

فانوس نظرگاه شب من باشی !

با هر نفسم! لبخندم! اشکم ! و با تمام زندگیم شب هستم !

تو اگر باز کنی پنجره ی سمت دلت

میتوان گفت که من چلچله ی لال توام

مثل یک پوپک سرمازده دربارش برف

سخت محتاج به گرمای پروبال توام...!!!